Dag 9/10/11/12/13 Slowboat experience, Chiang Kong to Luang Prabang

Na ons ongeloofelijke eerste stapavontuur hebben we een hele dag nodig gehad om bij te komen. Kortom behalve bij het zwembad aan ons kleurtje gewerkt hebben we helemaal niks gedaan.'s Avonds hebben we onze tassen gepakt want de volgende dag begon de trip richting Laos. Om 10.30 uur pikte onze mini van ons op voor een 5 uur durende rit richting Chiang Kong, een klein plaatsje aan de grens van Thailand/Laos. Onderweg zijn we nog gestopt bij een mooie wit/zilveren tempel. En omdat we ons zoooo onwijs goed hebben ingelezen over het land, de tempels etc. hebben we ook deze keer weer geen flauw idee waar de tempel voor bedoeld is. Aangekomen in Chiang Kong dachten we even dat ze ons op het verkeerde adres hadden gedropt. We hadden namelijk toch echt geen gevangenis als accommodatie geboekt. Maar helaas het was geen grap en we moesten echt in dit krot overnachten. We hebben er onze spullen gedumpt en zijn toen de hoofdstraat ingelopen waar we op zoek gingen naar een dokter. Naar al dat ziek zijn van Elles en de kapotte knie van Robin leek het wel een goed idee om ons te laten checken door iemand met een daarvoor bedoeld diploma. We vonden al snel een dokter die ons wilde helpen. We hebben er allebei antibiotica gekregen, wat ze hier volgens mij bij ieder pijntje voor schrijven, maar verder niks aan de hand. Gerustgesteld zijn we weer terug gegaan naar onze slaapplaats/cel. Na het avond eten wat we daar kregen en ook al niet echt denderend was zijn we naar bed gegaan (dat was al om 8 uur) we wilden zo snel mogelijk dat het morgen was. Om 6 uur moesten we op staan om om 6.30 uur aan het ontbijt te zitten. Na het ontbijt werden we naar de grens gebracht. We moesten wat papierwerk invullen om thailand te verlaten en toen machten we met een klein bootje de rivier oversteken, wat de natuurlijke grens met Laos was. Daar volgde weer wat papier werk om een visum voor Laos te krijgen. Daarna begon het wachten,ze doen hier helaas meer aan wachten dan dat wij geduld hebben. Tijdens het wachten hebben we nog een mooi kussentje gekocht want we verwachten dat we vandaag 6 uur op houten plankjes in de slowboat naar Pakbeng moesten zitten. We waren dan ook erg positief verrast toen we bij de boot aankwamen bleek namelijk dat deze volstond met tweedehandse losgerukte autostoelen, best comfortabel. Omdat we als laatste aankwamen op de boot was er alleen nog helemaal achteraan buiten onder het afdak plek. Dit vond Elles niet zo heel vervelend want er was iig wel voldoende beenruimte ;) Toen we vertrokken had de boot welgeteld een kwartier gevaren en toen stonden we al vast in de modder, jammer de....bammer. We hebben er haast een uur stil gestaan alsof de rit nog niet lang genoeg duurde. Toen de boot weer los was en we weer verder konden is er daarna gelukkig niks meer mis gegaan. Onderweg zagen we kleine speedbootjes langs komen die ook naar Luang Prabang gingen. Die hadden we ook kunnen nemen, achteraf bleek dat het een verstandige keus is geweest om dit niet te doen. Pete had er wel voor gekozen om met de speedboot te gaan. We hoorden van hem dat het heeeel oncorfortabel was en dat ie 6 uur lang doodsangsten heeft uitgestaan. Dan beter een beetje vervelen op de slowboat. We hebben wat rond gekeken, boekjes gelezen en film gekeken. Ook hebben we 3 meisjes leren kennen die bij ons achter op de boot zaten; Sanne en Jozelien (nl) en Christina (du). Toen het al donker was kwamen we aan in Pakbeng, we hadden er van te voren al een accommodatie geboekt. Daar aangekomen bleek dat we weer opgelicht waren want dezelfde accommodatie kregen de 3 andere meiden voor de helft van de prijs. Gelukkig hadden we deze keer wel een nette,ruime kamer met een werkende douche. We hebben onze tassen er neer gezet en zijn toen meteen opzoek gegaan naar eten, we waren erg hongerig van onze zeeeeer inspannende reis. Helaas hadden we een klein probleem, we hadden bijna geen geld. Voordat we op de bootstapten hadden we vergeten te pinnen en Pakbeng bestond maar uit een straat zonder werkende pin automaat. We hadden samen nog geen 100.000 kip = ongeveer 10 euro voor avond eten die avond en eten plus drinken voor de hele volgende dag. Als twee sloebers hebben we in het restaurant het goedkoopste gerecht van de kaart gekozen en geen drinken besteld maar lekker uit ons eigen flesje gedronken. De twintowers (2 hele lange dunne vrouwen die erg veel op elkaar leken maar geen familie waren) die we ook kenden van de boot en waar we een tafel mee deelden keken ons vol medelijden en een tikkeltje afkeuring aan. De volgende dag zaten we om 9 uur al weer op de boot en daar moesten we ons weer zien te vermaken tot we om een uur of  5 aankwamen in Luan Prabang. Hier hadden we van te voren geen hotel of iets geregeld. Te voet zijn we op zoek gegaan naar een pinautomaat. Al snel kwamen we er achter dat Robins pinpas en creditcard hier niet werkten. Elles heeft toen voor ons allebei gepint. Nu we geld op zak hadden konden we eindelijk op zoek naar een hotel want wandelen in dit weer met zo'n zware rugzak is niet echt heel relaxed. We hebben ons door een mannetje mee laten voeren naar een achteraf straatje naar guesthouse Southikone of zoiets. De ligging was niet ideaal maar het was een mooie kamer en niet duur. Zonder ons op te frissen zijn we al stinkend weer de stad ingegaan. En rara wie we als eerste weer tegen komen op de market onze trekking vriend Pete. We hebben samen met hem wat gegeten en gedronken die avond. Hij vertelde ons over zijn speedboat avontuur en dat ie het zo afschuwelijk vond dat hij de rit op zijn blog ontzettend heeft lope burnen.Hij was hier al een dag eerder als ons en vond dat er niet zo veel te doen was in Luang Prabang. Pete vertrok daarom de volgende dag alweer naar Vang Vienne. Hoe betrouwbaar Pete ook is, natuurlijk wilden wij zelf ondervinden wat er in deze redelijk grote en bekende plaats allemaal te doen was, en namen we weer afscheid van Pete. De volgende dag zijn we weer vol goede moet op de toeristische toer gegaan. We stonden op de top van een heuvel (waar we overigens veel te veel trappen voor beklommen hadden, we gingen kaaaaapot) toen we onze vriend van de dag ontmoette, George. Een gezellige albijna opa hij besloot onze personal fotograaf te worden wat wij natuurlijk helemaal niet erg vonden. We hebben de hele dag met zen drieeen rond gelopen en heel wat 'wats' bekeken, een bamboebrug getrotseerd en een tempel bezocht die ook op de UNESCO lijst stond. Daar waren we natuurlijk weer niet zedig genoeg voor gekleed en moesten we een speciaal rokje en kleedje voor huren. Aan het einde van de middag namen we afscheid van George want we hadden namelijk een reservering gemaakt om naar een culturele dansshow te gaan in het Royal theatre... Later kwamen we erachter dat dat echt een lachertje was. Het theater leek helemaal nergens op en de show was lach/slaapverwekkend. Gelukkig duurde dit cultureelspektakel slechts anderhalf uur. Toen het afgelopen was zijn we snel weg gevlucht naar de nightmarket. Daar hebben we eerst in een restaurantje lekker wat gegeten en zijn toen de markt af gaan struinen opzoek naar souvenirs. Dat is waar onze armbandjes verslaving is begonnen.. We waren er zo in ons element met het winkelen dat de markt voor ons gevoel al veel te vroeg dicht ging, dat betekende bedtijd! De volgende dag was onze laatste dag in Luang Prabang we zijn daarom vroeg opgestaan om nog een bezoekje te brengen aan een national park met een waterval. Omdat we er zo vroeg naar toe gingen was het in de open tuk tuk onder weg nog erg koud, we kwamen half bevroren bij het park aan en waren de eerste bezoekers. Dat we als eerste waren had wel het voordeel dat we in het begin nog ongestoord mooie foto's konden maken van de indruk wekkende waterval. Helaas werden we toch al snel gestoord door een groep jappanners die niet de waterval maar ons als de 'main attractie' zagen en wel 100x met ons op de foto wilden, jammer.. Om 13.00 uur moesten we ons weer terug haasten naar het hotel omdat we daar opgepikt werden voor onze rit naar Vang Vienne.